ၾကိဳးျပတ္သြားေသာ ပုလဲလုံးေလးမ်ား

အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ စာထဲမွာ တဆက္တည္းေရးထားေပမယ္႔ အျပင္မွာ တကယ္ျဖစ္တဲ႔အခါက်ေတာ႔ ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္း အခ်ိန္အပိုင္းအျခားတစ္ခုစီမွာ ျဖစ္တာပါ။ ဒါေပမယ္႔ အေၾကာင္းတရားအက်ဳိးတရားေတြက ဆက္စပ္ေနတာမို႔ ကာလယႏၱရားကို ရစ္တုံေက်ာ္တုံ ျပဳလို႔ အဆက္အစပ္မိေအာင္ ဆင္ရတယ္။ အစကတည္းက ဘာစာရြက္စာတမ္း အေထာက္အထားမွ မထားပဲ မွတ္ဥာဏ္ထဲကဆြဲထုတ္ေနတာမို႔ ေရာေထြးမွားယြင္းမႈေတြ ပါလာရင္ စာဖတ္သူေတြဘက္က ေထာက္ျပတဲ႔အခါ ပိုၿပီး ျပည့္စုံ ရုပ္လုံးၾကြလာမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ကိုယ္မျမင္မသိလိုက္တဲ႔ ျဖစ္ရပ္ေတြလည္း ဒုနဲ႔ေဒးဆိုေတာ႔ အားလုံးေပါင္းမွ ပန္းေ၀သီ ျဖစ္လိမ္႔မယ္ မဟုတ္လား။ ဘုန္းေမာ္ေသဆုံးမႈျဖစ္တဲ႔ ပထမျဖစ္ရပ္က မတ္လမွာျဖစ္ခဲ႔တာ။ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ၿပီး အကုန္အိမ္ျပန္ခိုင္းလိုက္တယ္။ အဲဒီလထဲမွာပဲ ပင္မတကၠသိုလ္ထဲမွာလည္း တရားပြဲေတြ စခဲ႔တယ္။ စာၾကည့္တိုက္နဲ႔ အပန္းေျဖရိပ္သာ အၾကားက အဓိပတိလမ္းမေပၚမွာ လူစုလာၿပီး အပန္းေျဖေဆာင္ ေခါင္မိုးမ်က္ႏွာစာေလးေပၚမွာ တရားတက္ေဟာတဲ႔သူက ေက်ာင္းသားအရြယ္ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ အသက္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ဟိုးတုန္းက ၾကယ္ငါးလုံးအလံကေလးထူၿပီး သူ႔ေက်ာင္းသားဘ၀က ေန၀င္းအစိုးရ ရက္စက္ပုံကမ္းကုန္တဲ႔အေၾကာင္းကို ေဟာပါတယ္။ ကိုယ္မမွီလိုက္တဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ေတြမို႔ မွတ္မွတ္ရရ စိတ္၀င္တစား မရွိခဲ႔ေသာ္ျငား ဆန္႔က်င္စိတ္တူ၊ စာနာစိတ္တူတာမို႔ အားလုံး လက္ခုပ္လက္၀ါးတီး ေကာင္းခ်ီးေပးခဲ႔ၾကပါတယ္။ သူ႔ေနာက္လူေတြကဆို အၿမီးအေမာက္ေတာင္ မတည့္ဘူး။ ဘာေတြေျပာမွန္းလည္း မသိဘူး။ မူးေနသလား ေၾကာင္ေနသလားမွတ္ရတယ္။

ဒါေတြက ကိုယ္႔ဘ၀တစ္သက္တာမွာ ပထမဦးဆုံး ၾကားဖူးတဲ႔ အစိုးရဆန္႔က်င္ေရး တရားပြဲေတြ မဟုတ္လား။ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္၊ ေန၀င္းအစိုးရကို ဘာႀကီးထင္တယ္။ ညာႀကီးထင္တယ္ဆိုတဲ႔ ဆဲသံဆိုသံေတြေတာင္ ေသာင္းေသာင္းျဖျဖ အားေပးခံရတယ္။ တကယ္တမ္းသာ ၀ါဒျပင္းထန္တဲ႔ ဗကပယူဂ်ီေတြ တက္လာတာဆိုရင္ စကားလုံးအေတြးအေခၚ ေ၀ေ၀ဆာဆာနဲ႔ ေက်ာင္းသားပရိသတ္ကို သူလိုရာ အပါေခၚမွာ မလြဲဘူး။ အဲဒီတုန္းကေတာ႔ ပြဲငတ္တဲ႔ကာလ ေမ်ာက္ဖိုးစိန္ မင္းသားလုပ္ ၾကည့္ရသေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဇြန္လထဲမွာ ဒုတိယအႀကိမ္ျဖစ္ေတာ႔ အေဟာအေျပာေကာင္း၊ မ်က္ႏွာ အ၀တ္မစည္းပဲ ရဲရဲရင္႔ရင္႔ လူစိတ္ညႊတ္ေအာင္ ေဟာနိုင္ေျပာႏိုင္တဲ႔သူ ႏွစ္ေယာက္ထဲမွာ မိုးသီးဇြန္ နဲ႔ မင္းကိုႏိုင္ ပါလာတာပါ။ နံမယ္ရင္းေတြ မဟုတ္ပါဘူးတဲ႔။ ဇြန္လရဲ႕ မိုးစက္ေတြၾကားမွာ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ေမြးဖြားလာသူမို႔ မိုးသီးဇြန္ပါတဲ႔။ တစ္ေယာက္ကလည္း မင္းဆန္သူ အစိုးရကို ႏိုင္ေအာင္ႏွိမ္ႏွင္းမလို႔ မင္းကိုႏိုင္ပါတဲ႔။ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ ေရာင္းေကာင္းတဲ႔ တကၠသိုလ္ အႏုပညာအသင္းေရွ႕မွာ သူတို႔နံမယ္ေတြက အဲဒါေၾကာင္႔ မွတ္မွတ္ရရ ရွိသြားပါတယ္။ တျခားသူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါတာေပါ႔။ ကိုယ္႔ေက်ာင္းက မဟုတ္ေတာ႔ ဘယ္အကုန္သိပါ႔မလဲ။

တံတားျဖဴအေရးအခင္းကလည္း မတ္လထဲမွာပါပဲ။ အိမ္ျပန္မေရာက္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္အတြက္ ေက်ာင္းေအာက္မွာ ေဒါင္းေတာက္ေအာင္ ရွာခဲ႔ရတယ္။ အေဆာင္တကာ႔အေဆာင္ စနည္းနာခဲ႔ရတယ္။ ျပန္လာေတာ႔ တစ္ေယာက္ေျပာတာ “အထဲမွာ သိပ္ ႏွိပ္စက္ကလူ ရွိလွတယ္ မဟုတ္ပါဘူး။” တဲ႔။ “ဒါေပမယ္႔ သၾကၤန္ရက္ကို ေရာက္လို႔ အင္းစိန္ေထာင္ထဲကေန ေရပက္ခံကားသံေတြ ၾကားရတဲ႔အခါ မ်က္ရည္က်မိတယ္” လို႔ ဆိုတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ကေလးသာသာ အရြယ္ကေလးေတြကို ႏိုင္ငံေရးပုဒ္မတပ္ၿပီး ထင္သလိုေထာင္ခ်သူ လူႀကီးမင္းမ်ားဘက္က အသည္းမာနိုင္တာ အံ႔ၾသစရာပ။ အိမ္ရဲ႕ အညြန္႔အဖူး တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားကေလး အုတ္တံတိုင္းေတြ အေနာက္ေရာက္သြားတဲ႔အခါ အျပင္ေလာကမွာ က်န္ရစ္တဲ႔ မိသားစုဘ၀မွာလည္း ကေျပာင္းကျပန္ ေလာကဓံအလွည့္အေျပာင္းေတြေၾကာင္႔ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀ဟာ အဲသေလာက္ကို လွ်င္လွ်င္ျမန္ျမန္ ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္ပါကလား လို႔လည္း ဘ၀သင္ခန္းစာေတြ ရခဲ႔ပါတယ္။ ဇြန္လအေရးအခင္းေတြ ေက်ာင္းထဲမွာ ဆက္ျဖစ္ေတာ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အျပင္ေတာင္ ျပန္မေရာက္ေသးဘူး။ မတ္လနဲ႔ ဇြန္လအၾကားမွာ ေက်ာင္းပိတ္ထားလို႔ အဆက္အစပ္ ျပတ္သြားေပမယ္႔လည္း ေက်ာင္းသားေတြရင္ထဲမွာ ဗေလာင္ဆူေနတဲ႔ အမုန္းမီးေတာက္ေတြက ၿငိမ္းမသြားေသးဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ဖြန္လမွာ ေက်ာင္းျပန္ဖြင္႔တဲ႔အခါ ၈ ရက္ ၈ လ ေရာက္တဲ႔အထိ မၿပီးနိုင္မစီးႏိုင္ တားမရဆီးမႏိုင္ ဆက္ျဖစ္တာ။

ေက်ာင္းထဲမွာ ျဖစ္တဲ႔ပြဲကို ၿမဳိ႕ထဲဘက္ကူးမလာေအာင္ နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ ပိတ္ပင္တားဆီးထားေပမယ္႔လည္း ၈.၈.၈၈ ေန႔က်ရင္ ဆူးေလမွာ လုပ္ၾကမယ္ဆိုတဲ႔ ေကာလာဟလဟာ ရန္ကုန္တၿမဳိ႕လုံး ျပန္႔ႏွံေနတာ ၾကာပါၿပီ။ ရုတ္ရုတ္ရုတ္ရုတ္ဆိုတဲ႔ စကားအတိုင္းပဲ ဟိုနားမတ္တတ္ စုစုစုစု၊ သည္နားမတ္တတ္ စုစုစုစုနဲ႔ ဘယ္သူမ်ား ဘယ္ေနရာက စလိုက္မလဲလို႔ ေစာင္႔ေနတဲ႔သူေတြထဲမွာ ေျခခ်င္းလိမ္ေနတဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရးေတြတင္မကဘူး။ သူသူကိုယ္ကိုယ္ အကုန္လုံး ပါေနတယ္။ ေရႊၾကည္ေအးဆိုတာက ကိုယ္တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ စက္က်ေနက် လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ျဖစ္ေတာ႔ အဲဒီဆိုင္အေရွ႕ကေန ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ လိပ္ယူလာတဲ႔အလံကေလးကို ၀ါးလုံးတိုင္ကေလးမွာ ေကာက္ခ်ည္ၿပီး ေ၀ွ႔ယမ္းလိုက္ေတာ႔ သူ႔အနားမွာ လူေတြအုံလာေရာ။ သိတယ္ မဟုတ္လား။ ေက်ာင္းထဲမွာ ေအာ္ေနက်မို႔ က်ဴနင္၀င္ေနၿပီးသား ကီးမေၾကာင္ဘူး။ “ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရး” ဆို ေကာက္တိုင္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္သြားေတာ႔ သူ႔ေနာက္မွာ “တို႔အေရး တို႔အေရး” ဆိုၿပီး ေလးငါးဆယ္ေယာက္ေလာက္ ပါသြားေရာ။ ဆူးေလလမ္းကို တဘက္ကူးလိုက္ေတာ႔ က်န္ခဲ႔တဲ႔ စပ္စုလိုသူေတြလည္း တေကာက္ေကာက္လိုက္သြားရင္းက လူေလးငါးဆယ္ေလာက္ ျဖစ္လာတယ္။ အိမ္ေပါက္ေစ႔ထြက္ၾကည့္ၿပီး ၀မ္းသာအားရ လက္ခုပ္လက္၀ါးေတြတီးလို႔ အားေပးၾကတယ္။ လသာ လမ္းမေတာ္ ေက်ာ္လာေတာ႔ ေဆးရုံႀကီးကိုပတ္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းမေပၚတက္လာတယ္။ သိမ္ျဖဴလမ္းမွာ က်န္းမာေရးရုံးႀကီးေဘးကေန ကန္ေတာ္ေလးဘက္ တက္သြားျပန္ေရာ။ ေရာက္ရာအရပ္မွာ ေနာက္ကလိုက္လိုက္လာတဲ႔လူေတြနဲ႔ လူစုလူေ၀းႀကီး ျဖစ္လာတယ္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ အဲဒီေန႔က လမ္းမမွာထြက္ေအာ္ေနတဲ႔သူေတြဟာ ေက်ာင္းထဲမွာလို ေက်ာင္းသားလူငယ္လူရြယ္ေတြ အဲ႔ေလာက္မပါဘူး။ အေျခအေနမဲ႔ ဆင္းရဲသား၊ လမ္းေဘးမွာ ေစ်းေရာင္းေနတဲ႔သူ စသည္ျဖင္႔ အရြယ္စုံပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္လည္းပါတယ္။ ပါးစပ္က မေအာ္ေပမယ္႔ တေကာက္ေကာက္လိုက္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနတာ စိတ္ထဲမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ သည္လူေတြကို ျမင္ရတဲ႔သူေတြက စာနာႏိုင္မလား။ ညွာတာႏိုင္မလား။ အားေပးႏိုင္မလား။ ကိုယ္ကေတာ႔ အားေပးေနတယ္။ ေလဖမ္းလမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ပါးစပ္ကေလးကေအာ္ေနရုံနဲ႔ေတာင္ အစိုးရအဖြဲ႔ႀကီးက ဆင္းမသြားဘူးဆိုတာ သံသယကို မရွိတာ။ လမ္းေလွ်ာက္ရလြန္းလို႔ ဘယ္လိုမွ ဆက္မလိုက္ႏိုင္ေတာ႔တဲ႔အခါ ေျခကုန္လက္ပန္းက်ၿပီး အိမ္ျပန္လာတယ္။ အိမ္ကေျပာတဲ႔ “ခုနတုန္းက တို႔အေရးေတြ လာေအာ္တာ လူအုပ္ႀကီးမွ နည္းတာ မဟုတ္ဘူး။” ဆိုတာကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး တအံ႔တၾသနဲ႔ “ဟုတ္လား။” ဆို နားေထာင္တယ္။ ဘယ္ေလဒီယိုကမွ မလႊင္႔ေပမယ္႔လည္း ပါးစပ္သတင္းနဲ႔ လူအုပ္ႀကီး ၿမဳိ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕မွာ စခန္းခ်တယ္ လို႔ ၾကားရတယ္။

ေရမိုးခ်ဳိး ထမင္းစား၊ အေမာအပန္းေျဖၿပီး ညဦးပိုင္း တစ္ေခါက္ျပန္ထြက္ေတာ႔ ဆူးေလဘုရား ပတ္ပတ္လည္မွာ လူအုပ္ႀကီး ဟီးဟီးထေနၿပီ။ တရားပြဲေတြ ဘာေတြေတာင္ ေကာက္လုပ္လို႔။ အင္းစိန္က၊ ေရႊျပည္သာက၊ လႈိင္သာယာကဆိုတဲ႔ သမဂၢေတြ ေရာက္ေရာက္လာလိုက္ၾကတာ ဆိုကၠားႀကီးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးႀကီး။ လက္ခုပ္တီးရလြန္းလို႔ လက္ဖ၀ါးေတြ ေသြးေျခအုမတတ္ပဲ။ ေျပာတာေတြကလည္း လူအစုံစုံ စကားအစုံစုံ၊ မဟုတ္တာေရာ ဟုတ္တာေရာ ထင္ရာျမင္ရာ အကုန္။ အမ်ားအားျဖင္႔ ေအာက္ေျခလူတန္းစားအလႊာကလို႔ အကဲခတ္မိတယ္။ (ကိုယ္လည္းပဲ ေအာက္ေျခထဲ ပါတယ္လို႔ တြက္ထားတာေနာ္။) ႏိုင္ငံေရးသမားေတြက ၀င္မလာေသးဘူး။ အကဲခပ္ ေစာင္႔ၾကည့္ဆဲ ထင္တယ္။ တေနကုန္ လမ္းသလားထားလို႔ ေျခကုန္လက္ပန္းက်ေနၿပီမို႔ ဆယ္နာရီမထိုးခင္ အိမ္ျပန္လာခဲ႔တယ္။ ဒီလူေတြ ဒီည ဘယ္မွာမ်ား အိပ္ၾကမလို႔ပါလိမ္႔ လို႔ သူမ်ားအတြက္ေတာင္ ပူပူပင္ပင္ လိုက္ေတြးေနမိေသး။ တကယ္ေတာ႔ ဘာပူစရာလိုလို႔လဲ။ ႏိုင္ငံေတာ္က အကုန္စီစဥ္ထားပါတယ္။ အိမ္ေရာက္လို႔ အပူစင္ေအာင္ ေျခေထာက္လက္ေထာက္ ေဆးရုံရွိေသး၊ ၀ရုန္းသုန္းကား ဆူသံပြက္သံေတြ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ေသနတ္သံေတြလို႔ ဆိုတယ္။ အဲဒီက ေျပးလာတဲ႔သူေတြ အိမ္ေရွ႕ေရာက္လာလို႔ ၾကားလိုက္ရတာက “ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေသနတ္ေတြနဲ႔ ပစ္သတ္ေနပါတယ္ဗ်ဳိး။” လို႔ အသံနက္ႀကီး နဲ႔ ေအာ္သြားတာ။ ထြက္ေျပးလာတဲ႔သူေတြဟာ ဘာျဖစ္လို႔ မီးပြဳိင္႔ကေလးေတြကို မုန္းၾကသလဲ မသိပါဘူး။ ရန္ကုန္တၿမဳိ႕လုံး ဘယ္မီးပြဳိင္႔မွ အေကာင္းမက်န္တာ။

အဖြားကေတာ႔ ေျပာတယ္။ “မနက္ ဆန္၀ယ္ထားမွ ျဖစ္ေတာ႔မယ္။” တဲ႔။ ေနာက္ရက္ေတြမွာ ေက်ာင္းသားနဲ႔ အစိုးရ အားစမ္းေနတာ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ ျပည္သူ နဲ႔ အစိုးရ ရန္ေစာင္ေနတာ ျဖစ္သြားၿပီ။ ဦးစိန္လြင္အစိုးရက အေရးေပၚအေျခအေန ေၾကညာၿပီး ကာဖ်ဴးထုတ္ပလိုက္တယ္။ အစိုးရအေဆာက္အဦေတြမွာ လုံျခဳံေရးတပ္ခြဲေတြခ်ထားတယ္။ သံဆူးႀကိဳးလိပ္ႀကီးေတြ တင္ထားတဲ႔ လုံ/ထိမ္းကားေတြ အဆက္မျပတ္လွည့္တယ္။ စစ္သားေလးေတြရဲ႕ ပုခုံးေပၚမွာ လည္စည္းအနီေတြ အျပာေတြ ဆင္လာၿပီ။ လူေတြဘက္ကလည္း ဆႏၵျပတယ္ ဆိုတဲ႔အလုပ္ကို လစ္ရင္လစ္သလို ေကာက္ကာငင္ကာလုပ္၊ သုတ္ေျခတင္ေျပး လုပ္ၾကတယ္။ လူေတြဘက္က ေဒါသထြက္ေနသလို လုံျခဳံေရးကင္းလွည့္ေနတဲ႔သူေတြဘက္ကလည္း ေဒါသေတြထြက္ၾကတယ္။ အိမ္နားက က်န္းမာေရးရုံးေထာင္႔မွာ အခ်ဳပ္ကားေပၚ လူ ၇၀ ေက်ာ္တင္လို႔ အကုန္ေသကုန္တာေၾကာင္႔ ေနာက္ေတာ႔ ရဲမွဴးႀကီးတစ္ေယာက္ ျပဳတ္သြားတယ္။ အဲဒီကားေပၚပါသြားတဲ႔ အဖမ္းခံရသူေတြဟာ တကယ္ေတာ႔ ဆူပူ လႈံ႔ေဆာ္သူေတြလည္း မဟုတ္ဘူး။ တို႔အေရး ေအာ္တဲ႔သူေတြလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဟိုလူေတြက ေျပးလိုက္တာတန္းလို႔။ အၿမီးေတာင္ မက်န္ခဲ႔ဘူး။ အားလုံးအၿပီးမွာ တစ္လွမ္းခ်င္းတက္လာတဲ႔အဖြဲ႕က ေျမာင္းထဲဆင္းပုန္းေနတဲ႔သူေတြ၊ ေလွကားေပၚတက္ေျပး ပုန္းေနတဲ႔သူေတြ သူတို႔လာေတာ႔ ေအးေဆးျဖစ္သြားၿပီဆိုၿပီး ထြက္လာသမွ်ကို အကုန္ေကာက္စိၿပီး ကားေပၚတင္ပလိုက္တာ။ ေၾကာက္လြန္းလို႔ ေလွကားေထာင္႔က ကြမ္းယာဆိုင္ကေလးထဲမွာ တံခါးပိတ္ၿပီးပုန္းေနတဲ႔ ကုလားေလးလည္း မဆီမဆိုင္ ပါသြားတယ္။ ဒီအေျခအေနမ်ဳိးမွာ ဘယ္သူမွ ငျဖဴငမဲ မသဲကြဲေတာ႔ဘူး မဟုတ္လား။

အဲဒီတုန္းက လူေတြ ေဒါသတႀကီး ေျပာေလ႔ရွိတဲ႔ စကားလုံးေတြက ၾကမ္းေတာ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပါေလ။ “စိန္လြင္ ေျခာက္တန္း တေစာက္ကန္း ေသာက္ရမ္းလုပ္လိမ္႔မည္။” တဲ႔။ တကယ္ဆို သူက အဘိုးႀကီး ႀကိဳးဆြဲရာ ကရတဲ႔ ရုပ္ေသးကေလးပါဆိုရင္ ဘာျဖစ္လို႔ သူ႔ကို အျပစ္တင္ရတာလဲ။ တရားခံအစစ္က ေနာက္ကြယ္မွာ မဟုတ္ဘူးလား။ အျပင္ကလူေတြကို ငျဖဴငမဲ မသဲကြဲေတာ႔သလိုပဲ သူတို႔အထက္ တာ၀တိန္သာမွာ ရွိၾကတဲ႔ နတ္မင္းႀကီးေတြရဲ႕ အေရးအရာေတြကလည္း အင္မတန္မွ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါးနဲ႔ မသဲကြဲေတာ႔ပါဘူး။ လမ္းမေပၚမွာ အပ္တိုတစ္ေခ်ာင္းမပါပဲ “တို႔အေရး တို႔အေရး” လို႔ ေအာ္သြားတဲ႔ အသံေတြၾကားရင္ အဲဒီအခ်ိန္က ေဆးေက်ာင္းမွာ အလုပ္လုပ္ေနရွာတဲ႔ သမီးေတာ္ကေလးတစ္ပါးဟာ သူတို႔ကို သတ္မယ္႔လူေတြပါလား လို႔ ေတြးမိၿပီး တုန္ေနေအာင္ ေၾကာက္ရွာသတဲ႔။ ဒါမ်ဳိးေကာလာဟလေတြကေတာ႔ စက္တင္ဘာ အေရးအခင္းမွာလည္း ၾကားခဲ႔ဖူးပါတယ္။ လမ္းမေပၚက အေရွ႕အရပ္၌ရွိေသာ ၾကားရင္ မယ္မယ္ဘုရားက ေၾကာက္လြန္းလို႔ ေျခာက္လုံးျပဴးႀကီးထုတ္ခ်ိန္ၿပီး အခုခ်က္ျခင္း ပစ္မိန္႔ေပးစမ္း လို႔ ကာခ်ဳပ္ႀကီးကို အမိန္႔ေပးပါသတဲ႔။ ယုတၱိရွိခ်င္ရွိ မရွိခ်င္ေန။ လူေတြကလည္း ကိုယ္တိုင္ မျမင္မၾကားရပဲနဲ႔ ထင္ရာျမင္ရာေတြကို ဖြဲ႔ဖြဲ႔ႏြဲ႔ႏြဲ႔ ေျပာတတ္ရွာေပတယ္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ရွစ္ေလးလုံးဂယက္ဟာ ဦးစိန္လြင္ကိုေတာ႔ မယုံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ တိုေတာင္းစြာ နတ္သက္ေၾကြေစခဲ႔ပါတယ္။

အသစ္တက္လာတဲ႔ ဦးေမာင္ေမာင္ဟာ လူအမ်ားေမွ်ာ္လင္႔ထားတဲ႔ အရည္အခ်င္းေတြနဲ႔ ခြင္က်ကြက္တိ ကိုက္ညီသားပဲ။ ပညာတတ္လည္း ပညာတတ္၊ ဥပေဒ နဲ႔ နိုင္ငံေရးလည္း ေကာင္းေကာင္း နားလည္တယ္။ ေပ်ာ႔ေပ်ာ႔ေျပာင္းေျပာင္း ေလခ်ဳိကေလးလည္း ေသြးတတ္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေနာက္က်သြားပါၿပီ။ ဒီပုတ္ထဲက ဘယ္ပဲမွ အလာမခံႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး နဲ႔ အေရးေပၚအေျခအေန ေၾကျငာထားတဲ႔ ကာလပ်က္ႀကီးထဲမွာပဲ အုပ္ခ်ဳပ္သူ နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ခံ လူတန္းစားႏွစ္ရပ္ရဲ႕ တင္းမာမႈဟာ တစတစ ႀကီးထြားလို႔လာတယ္။ “ျပည္သူျပည္သားမ်ား ခင္ဗ်ား..” တို႔ “ ဒီမိုကေရစီ အေဆာက္အဦႀကီးကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးႀကီး အုတ္ျမစ္ခ်ၾကတာေပါ႔။” တို႔ ဆိုတဲ႔ စကားေတြဟာ သမၼတကိုယ္တိုင္ တီဗီထဲက ပ်က္ျပတဲ႔ အရယ္ရဆုံး ျပက္လုံးေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ေရွ႕မွာ အမ်ားျမင္သာေအာင္ ခင္းက်င္းထားတဲ႔ အကြက္ေတြက ရိုးစင္းသေလာက္ ေနာက္ကြယ္ကေန ႀကိဳးကိုင္ ပုံေဖာ္ေနတဲ႔ အကြက္ေတြဟာျဖင္႔ ထူးျခားဆန္းျပားလြန္းလို႔ သည္ကေန႔ထိ ဘယ္ႏိုင္ငံသမိုင္းေၾကာင္းမွာ မွ ထပ္တူ မျမင္ဖူးခဲ႔ေသးေသာ မာယာ ၁၂ ႀကိဳးအတတ္ေတြမို႔ ကာယကံရွင္ႀကီးေတြ ထုတ္မေျပာရင္ အရိပ္ေရာ အေကာင္ေရာ ျမင္ႏိုင္လိမ္႔မယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ သရုပ္ေပၚေအာင္ ေရးရမယ္ဆိုရင္ေတာင္ တရုတ္သိုင္း၀တၳဳထဲကလို “မည္သို႔ လုပ္လိုက္သည္မသိ” သိုင္းကြက္ ထုတ္သုံးရဦးမွာ။ ဘ၀တသက္တာမွာ သည္လို ထူးျခားဆန္းျပားတဲ႔ နိုင္ငံေရးကစားကြက္ေတြနဲ႔ ၾကဳံခဲ႔ေၾကာင္း ေနာင္လာေနာက္သားေတြကို ျပန္ေျပာျပရင္ အားလုံး ပါးစပ္အေဟာင္းသားကေလး နဲ႔ ေငးၾကည့္ေနမယ္ ထင္ပါရဲ႕ေနာ္။

(ဆက္ပါဦးမယ္)

credit to Dr Soe Min